Istota faktoringu

Faktoring jest umową nienazwaną, wobec czego, zgodnie z art. 353 ze zm. § 1 k.c., strony zawierają umowę wedle uznania z zastrzeżeniem, iż jej treść nie jest sprzeczna z przepisami kodeksu.

Faktoring nie jest też czynnością bankową zgodnie z art. 5 Prawa bankowego, dlatego Faktor nie potrzebuje zezwolenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego.

Umowę faktoringu zawierają dostawca towarów lub usług (Faktorant) oraz nabywca wierzytelności (Faktor). Jest to forma finansowania działalności gospodarczej poprzez wykup wierzytelności. Faktor nabywa krótkoterminowe wierzytelności, Faktorant tytułem zapłaty otrzymuje stosowne środki pieniężne.

Zgodnie z konwencją ottawską z 1988 r. istotą faktoringu jest nie tylko umowa przelewu wierzytelności (zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego), ale też świadczenie na rzecz Faktoranta dodatkowych usług, takich jak udzielanie finansowania w formie wypłaty zaliczek na poczet ceny nabycia wierzytelności oraz usługi administracyjne, takie jak: ściąganie należności, okresowe badanie sytuacji ekonomiczno-finansowej odbiorców, prowadzenie rejestru faktur i ewidencji księgowej płatności itp. Przy czym niezbędne jest wykonywanie przynajmniej dwóch ze wspomnianych usług dodatkowych.